Рух шасці пунктаў, ініцыяваны ў 1966 годзе шэйхам Муджыбурам Рахманам з Усходняга Пакістана, дамагаўся большай аўтаноміі для рэгіёна.^[5] Гэты рух, узначалены ў асноўным Лігай Авамі, быў адказам на ўяўную эксплуатацыю Усходняга Пакістана кіраўнікамі Заходняга Пакістана і разглядаецца як значны крок да незалежнасці Бангладэш.У лютым 1966 г. лідэры апазіцыі ва Усходнім Пакістане склікалі нацыянальную канферэнцыю для абмеркавання палітычнай сітуацыі пасля Ташкента.Шэйх Муджыбур Рахман, які прадстаўляе Лігу Авамі, прысутнічаў на канферэнцыі ў Лахоры.Ён прапанаваў Шэсць пунктаў 5 лютага, каб уключыць іх у парадак дня канферэнцыі.Аднак яго прапанова была адхілена, а Рахман быў названы сепаратыстам.У выніку ён байкатаваў канферэнцыю 6 лютага.Пазней у тым жа месяцы працоўны камітэт Лігі Авамі аднагалосна прыняў Шэсць пунктаў.Прапанова з шасці пунктаў нарадзілася з жадання даць Усходняму Пакістану большую аўтаномію.Нягледзячы на ​​тое, што яны складаюць большасць насельніцтва Пакістана і ўносяць значны ўклад у яго экспартныя даходы праз такія прадукты, як джут, жыхары Усходняга Пакістана адчувалі сябе маргіналізаванымі ў палітычнай уладзе і эканамічных выгодах у Пакістане.Прапанова сутыкнулася з адмовай палітыкаў Заходняга Пакістана і некаторых палітыкаў з Усходняга Пакістана, якія не ўваходзяць у Лігу Авамі, у тым ліку прэзідэнта Усепакістанскай лігі Авамі Навабзада Насарула Хана, а таксама такіх партый, як Нацыянальная партыя Авамі, Джамаат-і-Ісламі і Нізам-і-іслам.Нягледзячы на ​​гэты супраціў, рух атрымаў значную падтрымку сярод большасці насельніцтва Усходняга Пакістана.