Byzantijnse heropleving in Anatolië

In het voorjaar van 1087 bereikte het Byzantijnse hof nieuws over een enorme invasie vanuit het noorden. De indringers waren Pechenegs uit het noordwestelijke Zwarte Zeegebied; er werd gemeld dat ze in totaal 80.000 man telden. De Pecheneg-horde profiteerde van de precaire situatie van de Byzantijnen en trok richting de Byzantijnse hoofdstad Constantinopel, terwijl ze onderweg de noordelijke Balkan plunderden. De invasie vormde een ernstige bedreiging voor het rijk van Alexios, maar als gevolg van jarenlange burgeroorlog en verwaarlozing was het Byzantijnse leger niet in staat de keizer van voldoende troepen te voorzien om de Pecheneg-indringers af te weren. Alexios werd gedwongen te vertrouwen op zijn eigen vindingrijkheid en diplomatieke vaardigheid om zijn imperium van vernietiging te behoeden. Hij deed een beroep op een andere Turkse nomadische stam, de Cumans , om zich bij hem aan te sluiten in de strijd tegen de Pechenegs. Rond 1090 of 1091 stelde emir Chaka van Smyrna een alliantie met de Pechenegs voor om het Byzantijnse rijk volledig te vernietigen. ^[10]

Gewonnen door Alexios 'aanbod van goud in ruil voor hulp tegen de Pechenegs, haastten de Cumans zich om zich bij Alexios en zijn leger aan te sluiten. In het late voorjaar van 1091 arriveerden de Cuman-troepen op Byzantijns grondgebied en het gecombineerde leger bereidde zich voor om op te rukken tegen de Pechenegs. Op maandag 28 april 1091 bereikten Alexios en zijn bondgenoten het Pecheneg-kamp in Levounion, vlakbij de rivier de Hebros.

De Pechenegs lijken verrast te zijn. Hoe dan ook, de strijd die de volgende ochtend bij Levounion plaatsvond, was praktisch een bloedbad. De Pecheneg-krijgers hadden hun vrouwen en kinderen meegenomen, en ze waren totaal niet voorbereid op de wreedheid van de aanval die op hen werd losgelaten. De Cumans en de Byzantijnen vielen het vijandelijke kamp aan en slachtten iedereen op hun pad af. De Pechenegs stortten snel in en de zegevierende bondgenoten slachtten hen zo wreed af dat ze bijna werden weggevaagd. De overlevenden werden gevangengenomen door de Byzantijnen en in keizerlijke dienst genomen.

Levounion was de meest beslissende overwinning die een Byzantijns leger in meer dan een halve eeuw behaalde. De strijd markeert een keerpunt in de Byzantijnse geschiedenis; het rijk had de afgelopen twintig jaar het dieptepunt van zijn fortuin bereikt, en Levounion gaf de wereld een seintje dat het rijk nu eindelijk op weg was naar herstel. De Pechenegs waren volkomen vernietigd en de Europese bezittingen van het rijk waren nu veilig. Alexios had zichzelf bewezen als de redder van Byzantium in zijn uur van nood, en er begon een nieuwe geest van hoop te ontstaan ​​in de door oorlog vermoeide Byzantijnen.