De Kitos-oorlog (115-117 CE), onderdeel van de Joods-Romeinse oorlogen (66-136 CE), brak uit tijdens de Parthische oorlog van Trajanus. Joodse opstanden in Cyrenaica, Cyprus enEgypte leidden tot de massamoord op Romeinse garnizoenen en burgers. Deze opstanden waren een reactie op de Romeinse overheersing, en hun intensiteit nam toe doordat het Romeinse leger zich op de oostgrens concentreerde.
De Romeinse reactie werd geleid door generaal Lusius Quietus, wiens naam later veranderde in 'Kitos', waardoor het conflict zijn titel kreeg. Quietus speelde een belangrijke rol bij het onderdrukken van de opstanden, wat vaak resulteerde in ernstige verwoesting en ontvolking van de getroffen gebieden. Om dit aan te pakken, hervestigden de Romeinen deze regio’s.
In Judea vluchtte de Joodse leider Lukuas, na aanvankelijke successen, na Romeinse tegenaanvallen. Marcius Turbo, een andere Romeinse generaal, achtervolgde de rebellen en executeerde belangrijke leiders als Julianus en Pappus. Quietus nam vervolgens het bevel over in Judea en belegerde Lydda, waar veel rebellen werden gedood, waaronder Pappus en Julian. De Talmoed vermeldt de "gedoden van Lydda" met veel respect.
In de nasleep van het conflict werd de Legio VI Ferrata permanent gestationeerd in Caesarea Maritima, wat duidde op aanhoudende Romeinse spanning en waakzaamheid in Judea. Deze oorlog, hoewel minder bekend dan andere, zoals de Eerste Joods-Romeinse Oorlog, was significant in de turbulente relatie tussen de Joodse bevolking en het Romeinse Rijk.