Video
De goedkeuring van het verdelingsplan van de Algemene Vergadering van de VN in november 1947 werd met gejuich ontvangen in de Joodse gemeenschap en met verontwaardiging in de Arabische gemeenschap, wat leidde tot een escalatie van geweld en een burgeroorlog in Palestina. In januari 1948 was het conflict aanzienlijk gemilitariseerd, met de tussenkomst van regimenten van het Arabische Bevrijdingsleger en de blokkade van de 100.000 Joodse inwoners van Jeruzalem, geleid door Abd al-Qadir al-Husayni. [177] De Joodse gemeenschap, vooral de Haganah, had moeite om de blokkade te doorbreken, waarbij ze veel levens en gepantserde voertuigen verloren. [178]
Toen het geweld toenam, vluchtten tot 100.000 Arabieren uit stedelijke gebieden als Haifa, Jaffa en Jeruzalem, maar ook uit gebieden met een Joodse meerderheid, naar het buitenland of naar andere Arabische regio's. [179] De Verenigde Staten, die aanvankelijk de opdeling steunden, trokken hun steun in, wat invloed had op de perceptie van de Arabische Liga dat de Palestijnse Arabieren, gesteund door het Arabische Bevrijdingsleger, het verdelingsplan zouden kunnen dwarsbomen. Ondertussen verlegde de Britse regering haar standpunt om de annexatie van het Arabische deel van Palestina door Transjordanië te steunen, een plan dat op 7 februari 1948 werd geformaliseerd [.]
David Ben-Gurion, leider van de Joodse gemeenschap, reageerde door de Haganah te reorganiseren en de verplichte dienstplicht in te voeren. Dankzij de fondsen die door Golda Meir in de Verenigde Staten waren ingezameld, samen met de steun van de Sovjet-Unie, kon de Joodse gemeenschap aanzienlijke wapens uit Oost-Europa verwerven. Ben-Gurion gaf Yigael Yadin de opdracht om de verwachte interventie van de Arabische staten te plannen, wat zou leiden tot de ontwikkeling van Plan Dalet. Deze strategie veranderde de Haganah van verdediging naar aanval, met als doel de Joodse territoriale continuïteit te vestigen. Het plan leidde tot de verovering van belangrijke steden en de vlucht van meer dan 250.000 Palestijnse Arabieren, wat de weg vrijmaakte voor de interventie van Arabische staten. [181]
Op 14 mei 1948, die samenviel met de definitieve Britse terugtrekking uit Haifa, riep de Joodse Volksraad in het Tel Aviv Museum de oprichting van de staat Israël uit. [182] Deze verklaring markeerde het hoogtepunt van de zionistische inspanningen en het begin van een nieuwe fase in het Israëlisch-Arabische conflict.