In augustus 1990 leidde de Iraakse invasie van Koeweit tot de Golfoorlog , waarbij Irak en een door de Verenigde Staten geleide coalitie betrokken waren. Tijdens dit conflict lanceerde Irak 39 Scud-raketten op Israël. Op verzoek van de VS nam Israël geen wraak om te voorkomen dat de Arabische landen de coalitie zouden verlaten. Israël voorzag zowel de Palestijnen als zijn burgers van gasmaskers en ontving Patriot-raketverdedigingssteun van Nederland en de VS. In mei 1991 werden in een periode van 36 uur in het geheim 15.000 Beta Israël (Ethiopische Joden) per luchtbrug naar Israël overgebracht. De overwinning van de coalitie in de Golfoorlog zorgde voor nieuwe mogelijkheden voor vrede in de regio, wat leidde tot de Conferentie van Madrid in oktober 1991, bijeengeroepen door de Amerikaanse president George HW Bush en de Sovjet-premier Michail Gorbatsjov. De Israëlische premier Yitzhak Shamir nam deel aan de conferentie in ruil voor leninggaranties ter ondersteuning van de opname van immigranten uit de Sovjet-Unie, wat uiteindelijk leidde tot de ineenstorting van zijn coalitie. Hierna stond de Sovjet-Unie de vrije emigratie van Sovjet-Joden naar Israël toe, wat leidde tot de migratie van ongeveer een miljoen Sovjetburgers naar Israël in de komende jaren. [232]
Bij de Israëlische verkiezingen van 1992 won de Labour-partij, onder leiding van Yitzhak Rabin, 44 zetels. Rabin, gepromoot als een ‘harde generaal’, beloofde niet met de PLO in zee te gaan. Op 13 september 1993 werden de Oslo-akkoorden echter in het Witte Huis ondertekend door Israël en de PLO. [233] Deze akkoorden waren bedoeld om het gezag van Israël over te dragen aan een interim-Palestijnse Autoriteit, wat zou leiden tot een definitief verdrag en wederzijdse erkenning. In februari 1994 pleegde Baruch Goldstein, een aanhanger van de Kach-partij, het bloedbad in de Grot van de Patriarchen in Hebron. Hierna ondertekenden Israël en de PLO in 1994 overeenkomsten om te beginnen met het overdragen van het gezag aan de Palestijnen. Bovendien ondertekenden Jordanië en Israël in 1994 de Verklaring van Washington en het Vredesverdrag tussen Israël en Jordanië, waarmee formeel een einde kwam aan hun oorlogstoestand.
Op 28 september 1995 werd de Israëlisch-Palestijnse interimovereenkomst ondertekend, die autonomie aan de Palestijnen verleende en de PLO-leiding toestond naar de bezette gebieden te verhuizen. In ruil daarvoor beloofden de Palestijnen zich te onthouden van terrorisme en wijzigden zij hun Nationaal Verbond. Deze overeenkomst stuitte op tegenstand van Hamas en andere facties, die zelfmoordaanslagen tegen Israël uitvoerden. Rabin reageerde door de Gaza-Israël-barrière rond Gaza te bouwen en arbeiders te importeren vanwege een tekort aan arbeidskrachten in Israël. Op 4 november 1995 werd Rabin vermoord door een extreemrechtse religieuze zionist. Zijn opvolger, Shimon Peres, riep in februari 1996 vervroegde verkiezingen uit. In april 1996 lanceerde Israël een operatie in Zuid-Libanon als reactie op de raketaanvallen van Hezbollah.