Na de verwoestende invasies door Timur werd Georgië geconfronteerd met nieuwe uitdagingen met de opkomst van de Qara Qoyunlu en later de Aq Qoyunlu Turkmeense confederaties in de Kaukasus en West-Perzië. Het machtsvacuüm dat door het rijk van Timur werd achtergelaten, leidde tot meer instabiliteit en frequente conflicten in de regio, waardoor Georgië aanzienlijk werd getroffen.
Qara Qoyunlu-invasies
De Qara Qoyunlu, onder leiding van Qara Yusuf, profiteerden van de verzwakte staatsinvasies van Georgië na Timur. In 1407, tijdens een van hun eerste aanvallen, nam Qara Yusuf George VII van Georgië gevangen en doodde, nam vele gevangenen mee en richtte grote schade aan in de Georgische gebieden. Daaropvolgende invasies volgden, waarbij Constantijn I van Georgië werd verslagen en geëxecuteerd nadat hij was gevangengenomen in de Slag om Chalagan, waardoor de regio verder werd gedestabiliseerd.
De heroveringen van Alexander I
Alexander I van Georgië, met als doel zijn koninkrijk te herstellen en te verdedigen, slaagde erin tegen 1431 gebieden zoals Lori te heroveren op de Turkmenen. Zijn inspanningen hielpen de grenzen tijdelijk te stabiliseren en maakten enig herstel mogelijk van de voortdurende aanvallen.
De invasies van Jahan Shah
Halverwege de 15e eeuw lanceerde Jahan Shah van Qara Qoyunlu meerdere invasies in Georgië. De meest opvallende vond plaats in 1440, wat resulteerde in de plundering van Samshvilde en de hoofdstad Tbilisi. Deze invasies gingen met tussenpozen door, waarbij elk de hulpbronnen van Georgië aanzienlijk onder druk zette en de politieke structuur verzwakte.
De campagnes van Uzun Hasan
Later in de eeuw leidde Uzun Hasan van Aq Qoyunlu verdere invasies in Georgië, waarmee hij het aanvalspatroon van zijn voorgangers voortzette. Zijn campagnes in 1466, 1472 en mogelijk 1476-1477 waren gericht op het afdwingen van de dominantie over Georgië, dat tegen die tijd gefragmenteerd en politiek onstabiel was geworden.
Yaqubs invasies
Aan het einde van de 15e eeuw richtte Yaqub van Aq Qoyunlu zich ook op Georgië. Zijn campagnes in 1486 en 1488 omvatten aanvallen op belangrijke Georgische steden als Dmanisi en Kveshi, wat verder de voortdurende uitdaging aantoonde waarmee Georgië wordt geconfronteerd bij het handhaven van zijn soevereiniteit en territoriale integriteit.
Einde van de Turkmeense dreiging
De Turkmeense dreiging voor Georgië nam aanzienlijk af na de opkomst van de Safavid-dynastie onder Ismail I, die in 1502 de Aq Qoyunlu versloeg. Deze overwinning betekende het einde van de grote Turkmeense invasies op Georgisch grondgebied en veranderde de regionale machtsdynamiek, waardoor de weg werd vrijgemaakt voor relatieve stabiliteit in de regio.
Gedurende deze periode worstelde Georgië met de impact van voortdurende militaire campagnes en de bredere geopolitieke veranderingen die de Kaukasus en West-Azië een nieuwe vorm gaven. Deze conflicten putten de Georgische hulpbronnen uit, leidden tot aanzienlijk verlies aan mensenlevens en belemmerden de economische en sociale ontwikkeling van het koninkrijk, wat bijdroeg aan de uiteindelijke fragmentatie ervan in kleinere politieke entiteiten.