Ottomaanse en Perzische overheersing in het Georgische koninkrijk

Tegen het midden van de 15e eeuw hadden aanzienlijke geopolitieke verschuivingen en interne verdeeldheid de ondergang van het koninkrijk Georgië versneld. De val van Constantinopel in 1453, veroverd door de Ottomaanse Turken , was een cruciale gebeurtenis die Georgië isoleerde van Europa en de bredere christelijke wereld, waardoor de kwetsbaarheid ervan verder werd vergroot. Dit isolement werd gedeeltelijk verzacht door voortdurende handels- en diplomatieke contacten met de Genuese koloniën op de Krim, die dienden als de resterende verbinding van Georgië met West-Europa.

De fragmentatie van het ooit verenigde Georgische koninkrijk in meerdere kleinere entiteiten markeerde een belangrijk keerpunt in zijn geschiedenis. Tegen de jaren ^[1460] was het koninkrijk verdeeld in:

• 3 koninkrijken Kartli, Kakheti en Imereti.
• 5 vorstendommen Guria, Svaneti, Meskheti, Abchazeti en Samegrelo.

Tijdens de 16e eeuw exploiteerden de regionale machten van het Ottomaanse Rijk en Safavid Perzië de interne verdeeldheid van Georgië om controle over zijn territoria te vestigen. De Vrede van Amasya in 1555, die volgde op de langdurige Ottomaanse-Safavidenoorlog, bakte de invloedssferen in Georgië af tussen deze twee rijken, waarbij Imereti aan de Ottomanen en Kartli-Kakheti aan de Perzen werd toegewezen. Het machtsevenwicht veranderde echter regelmatig door de daaropvolgende conflicten, wat leidde tot afwisselende perioden van Turkse en Perzische dominantie.

De Perzische herbevestiging van de controle over Georgië was bijzonder wreed. In 1616, na een Georgische opstand, gaf Sjah Abbas I van Perzië opdracht tot een verwoestende strafcampagne tegen de hoofdstad Tbilisi. Deze campagne werd gekenmerkt door een gruwelijk bloedbad dat resulteerde in de dood van wel 200.000 mensen ^[19] en de deportatie van duizenden van Kakheti naar Perzië. Deze periode was ook getuige van het tragische lot van koningin Ketevan, die werd gemarteld en vermoord ^[20] omdat ze weigerde haar christelijk geloof af te zweren, wat symbool stond voor de ernstige onderdrukking waarmee Georgiërs onder Perzische heerschappij te maken kregen.

De voortdurende oorlogvoering, zware belastingen en politieke manipulatie door externe machten zorgden ervoor dat Georgië verarmd en de bevolking gedemoraliseerd werd. Waarnemingen van Europese reizigers zoals Jean Chardin in de 17e eeuw benadrukten de erbarmelijke omstandigheden van de boeren, de corruptie van de adel en de incompetentie van de geestelijkheid.

Als reactie op deze uitdagingen probeerden de Georgische heersers de banden met externe bondgenoten, waaronder het Tsardom van Rusland , te versterken. In 1649 reikte het koninkrijk Imereti de hand naar Rusland, wat leidde tot wederzijdse ambassades en een formele eed van trouw door Alexander III van Imereti aan tsaar Alexis van Rusland. Ondanks deze inspanningen bleef Georgië teisteren door interne conflicten, en de gehoopte stabilisatie onder Russische bescherming werd in deze periode niet volledig gerealiseerd. Zo bleef Georgië tegen het einde van de 17e eeuw een gefragmenteerde en belegerde regio, die worstelde onder het juk van buitenlandse overheersing en interne verdeeldheid, wat de weg vrijmaakte voor verdere beproevingen in de daaropvolgende eeuwen.