Koninkrijk van de Iberiërs

Het koninkrijk van de Iberiërs, gesticht rond 888 CE onder de Bagrationi-dynastie, ontstond in de historische regio Tao-Klarjeti, die delen van het moderne zuidwesten van Georgië en het noordoosten van Turkije omvat. Dit koninkrijk volgde het Prinsdom Iberia op en weerspiegelde een verschuiving van een vorstendom naar een meer gecentraliseerde monarchie binnen de regio.

Het gebied van Tao-Klarjeti was van strategisch belang, gelegen tussen de grote rijken van het Oosten en het Westen en doorkruist door een zijtak van de Zijderoute. Deze locatie onderwierp het aan diverse culturele en politieke invloeden. Het landschap, gekenmerkt door het ruige terrein van het Arsiani-gebergte en riviersystemen zoals de Çoruh en de Kura, speelde een cruciale rol in de verdediging en ontwikkeling van het koninkrijk.

In 813 versterkte Ashot I van de Bagrationi-dynastie zijn macht in Klarjeti, herstelde het historische fort Artanuji en kreeg erkenning en bescherming van het Byzantijnse rijk . Als presiderende prins en curator van Iberia bestreed Ashot I actief de Arabische invloed, heroverde gebieden en promootte de hervestiging van Georgiërs. Zijn inspanningen hielpen Tao-Klarjeti te transformeren in een cultureel en religieus centrum, waardoor de politieke en spirituele focus van Iberia verschoof van de centrale regio’s naar het zuidwesten.

De dood van Ashot I leidde tot de verdeling van zijn territoria onder zijn zonen, wat de weg vrijmaakte voor zowel interne strijd als verdere territoriale expansie. In deze periode moesten de Bagrationi-prinsen complexe allianties en conflicten aangaan met naburige Arabische emirs en Byzantijnse autoriteiten, en ook dynastieke geschillen beheren die het politieke landschap van de regio beïnvloedden.

Tegen het einde van de 10e eeuw was het koninkrijk aanzienlijk uitgebreid onder leiding van verschillende Bagrationi-heersers. De eenwording van Georgische landen werd grotendeels gerealiseerd in 1008 onder Bagrat III, die het bestuur effectief centraliseerde en de autonomie van lokale dynastieke prinsen verminderde. Deze eenwording markeerde het hoogtepunt van een reeks strategische uitbreidingen en politieke consolidaties die de macht en stabiliteit van de Georgische staat vergrootten en een precedent schiepen voor toekomstige ontwikkelingen in de geschiedenis van de regio.