Het koninkrijk Kakheti was een historische monarchie in het oosten van Georgië, voortgekomen uit de fragmentatie van het verenigde koninkrijk Georgië in 1465. Aanvankelijk opgericht met als hoofdstad Gremi en later Telavi, bleef Kakheti bestaan als een semi-onafhankelijke staat die aanzienlijk werd beïnvloed door grotere regionale machten. , met name Iran en zo nu en dan het Ottomaanse Rijk .
Vroege fundamenten
De vroegere vorm van het koninkrijk Kakheti gaat terug tot de 8e eeuw, toen lokale stammen in Tzanaria in opstand kwamen tegen de Arabische controle en een belangrijk vroegmiddeleeuws Georgisch koninkrijk stichtten.
Herstel en verdeeldheid
Halverwege de 15e eeuw kreeg Georgië te maken met intense interne conflicten die tot verdeeldheid leidden. In 1465, na de verovering en onttroning van koning George VIII van Georgië door zijn opstandige vazal, Qvarqvare III, hertog van Samtskhe, ontstond Kakheti opnieuw als een afzonderlijke entiteit onder George VIII. Hij regeerde als een soort antikoning tot aan zijn dood in 1476. In 1490 werd de verdeling geformaliseerd toen Constantijn II Alexander I, de zoon van George VIII, erkende als de koning van Kakheti.
Perioden van onafhankelijkheid en onderwerping
Gedurende de 16e eeuw kende Kakheti perioden van relatieve onafhankelijkheid en welvaart onder koning Levan. Het koninkrijk profiteerde van zijn ligging langs de vitale zijderoute Ghilan-Shemakha-Astrakhan, waardoor de handel en economische groei werden bevorderd. Het strategische belang van Kakheti betekende echter ook dat het een doelwit was voor het zich uitbreidende Ottomaanse en Safavid-rijk. In 1555 plaatste het Vredesverdrag van Amasya Kakheti binnen de sfeer van de Iraanse invloed van Safavid, maar lokale heersers behielden een zekere mate van autonomie door de betrekkingen tussen de grootmachten in evenwicht te brengen.
Controle en verzet van Safavid
Het begin van de 17e eeuw bracht hernieuwde pogingen van Sjah Abbas I van Iran om Kakheti nauwer in het Safavid-rijk te integreren. Deze inspanningen culmineerden in ernstige invasies in de periode 1614-1616, die Kakheti verwoestten, wat leidde tot aanzienlijke ontvolking en economische achteruitgang. Desondanks ging het verzet door en in 1659 voerden de Kakhetiërs een opstand uit tegen de plannen om Turkmenen in de regio te vestigen.
Iraanse en Ottomaanse invloeden
Gedurende de 17e en het begin van de 18e eeuw zat Kakheti herhaaldelijk gevangen tussen Iraanse en Ottomaanse ambities. De Safavid-regering probeerde de controle te verstevigen door het gebied opnieuw te bevolken met nomadische Turkse stammen en het onder directe Iraanse gouverneurs te plaatsen.
Eenwording onder Erekle II
Tegen het midden van de 18e eeuw begon het politieke landschap te veranderen toen Nader Shah van Iran de loyaliteit van de Kachetiaanse prins Teimuraz II en zijn zoon Erekle II beloonde door hen in 1744 respectievelijk het koningschap van Kakheti en Kartli te verlenen. In 1747 exploiteerde Erekle II de daaropvolgende chaos om een grotere onafhankelijkheid te bewerkstelligen, en in 1762 slaagde hij erin Oost-Georgië te verenigen en het koninkrijk Kartli-Kakheti te vormen, wat het einde markeerde van Kakheti als een afzonderlijk koninkrijk.