Video
De Colchiaanse cultuur, een prominente beschaving uit de Bronstijd, bevond zich in het oostelijke Zwarte Zeegebied en ontstond in de Midden-Bronstijd. Het was nauw verwant aan de naburige Koban-cultuur. Tegen het einde van het tweede millennium vGT hadden sommige gebieden binnen Colchis een aanzienlijke stedelijke ontwikkeling ondergaan. Tijdens de late bronstijd, die de vijftiende tot de achtste eeuw v.Chr. besloeg, blonk Colchis uit in het smelten en gieten van metaal, [wat] duidelijk blijkt uit hun geavanceerde landbouwwerktuigen. De vruchtbare laaglanden en het milde klimaat van de regio bevorderden geavanceerde landbouwpraktijken.
De naam "Colchis" komt al in de 8e eeuw voor Christus voor in historische archieven, door de Griekse dichter Eumelus van Korinthe "Κολχίδα" [11] genoemd, en zelfs eerder in Urartische archieven als "Qulḫa". De Urartische koningen maakten melding van hun verovering van Colchis rond 744 of 743 vGT, kort voordat hun eigen territoria in handen vielen van het Neo-Assyrische rijk .
Colchis was een gevarieerde regio die werd bewoond door talloze stammen langs de kust van de Zwarte Zee. Deze omvatten de Machelones, Heniochi, Zydretae, Lazi, Chalybes, Tibareni / Tubal, Mossynoeci, Macrones, Moschi, Marres, Apsilae, Abasci, Sanigae, Coraxi, Coli, Melanchlaeni, Geloni en Soani (Suani). Oude bronnen geven verschillende verhalen over de oorsprong van deze stammen, die een complex etnisch tapijt weerspiegelen.
De koninkrijken Colchis en Iberia. © Deu
Perzische heerschappij
De stammen in het zuiden van Colchis, namelijk de Macrones, Moschi en Marres, werden als de 19e satrapie opgenomen in het Achaemenidische rijk . [12] De noordelijke stammen onderwierpen zich aan Perzië en stuurden elke vijf jaar 100 meisjes en 100 jongens naar het Perzische hof. [13] In 400 vGT, nadat de Tienduizend Trapezus bereikten, versloegen ze de Colchiërs in de strijd. De uitgebreide handels- en economische banden van het Achaemenidische rijk hadden een aanzienlijke invloed op Colchis, waardoor de sociaal-economische ontwikkeling ervan tijdens de periode van Perzische dominantie werd versneld. Desondanks wierp Colchis later de Perzische overheersing omver en vormde een onafhankelijke staat, gefedereerd met Kartli-Iberia, geregeerd door koninklijke gouverneurs genaamd skeptoukhi. Recent bewijs suggereert dat zowel Colchis als het naburige Iberia deel uitmaakten van het Achaemenidische rijk, mogelijk onder de Armeense satrapie. [14]
Onder Pontische heerschappij
In 83 vGT onderdrukte Mithridates VI van Pontus een opstand in Colchis en schonk hij de regio vervolgens aan zijn zoon, Mithridates Chrestus, die later werd geëxecuteerd wegens verdenkingen van samenzwering tegen zijn vader. Tijdens de Derde Mithridatische Oorlog werd een andere zoon, Machares, koning van zowel de Bosporus als Colchis, hoewel zijn heerschappij van korte duur was.
Na de nederlaag van Mithridates VI door Romeinse troepen in 65 vGT nam de Romeinse generaal Pompeius de controle over Colchis over. Pompeius nam het plaatselijke opperhoofd Olthaces gevangen en installeerde Aristarchus als de dynastie van de regio van 63 tot 47 vGT. Na de val van Pompeius maakte Pharnaces II, een andere zoon van Mithridates VI, echter gebruik van de preoccupatie van Julius Caesar in Egypte om Colchis, Armenië en delen van Cappadocië terug te winnen. Hoewel hij aanvankelijk Caesars legaat Gnaeus Domitius Calvinus versloeg, was het succes van Pharnaces van korte duur.
Colchis werd later bestuurd door Polemon I, zoon van Zenon, als onderdeel van de gecombineerde gebieden van Pontus en het Bosporaanse koninkrijk. Na de dood van Polemon in 8 vGT behield zijn tweede vrouw, Pythodorida van Pontus, de controle over Colchis en Pontus, hoewel ze het Bosporaanse koninkrijk verloor. Hun zoon, Polemon II van Pontus, werd door keizer Nero in 63 n.Chr. gedwongen af te treden, wat leidde tot de opname van Pontus en Colchis in de Romeinse provincie Galatië, en later in Cappadocië in 81 n.Chr.
Na deze oorlogen, tussen 60 en 40 vGT, hadden de Griekse nederzettingen langs de kust, zoals Phasis en Dioscurias, moeite om zich te herstellen, en Trebizonde kwam naar voren als het nieuwe economische en politieke centrum van de regio.
Onder Romeinse heerschappij
Tijdens de Romeinse bezetting van kustgebieden werd de controle niet streng gehandhaafd, wat blijkt uit de mislukte opstand onder leiding van Anicetus in Pontus en Colchis in 69 CE. Lokale bergstammen zoals de Svaneti en Heniochi erkenden weliswaar de Romeinse suprematie, maar behielden effectief autonome koninkrijken en zetten hun aanvallen op de laaglanden voort.
De Romeinse benadering van bestuur ontwikkelde zich onder keizer Hadrianus, die de diverse tribale dynamieken beter wilde begrijpen en beheren door middel van de verkennende missies van zijn adviseur Arrian rond 130-131 CE. Arrianus' verslagen in de "Periplus van de Euxine Zee" beschrijven de fluctuerende macht tussen stammen als de Laz, Sanni en Apsilae, van wie de laatste de macht begon te consolideren onder een koning met een door de Romeinen beïnvloede naam, Julianus.
Het christendom begon rond de 1e eeuw zijn intrede te doen in de regio, geïntroduceerd door figuren als Andreas de Apostel en anderen, met merkbare verschuivingen in culturele praktijken zoals begrafenisgebruiken die in de 3e eeuw opkwamen. Desondanks bleven het lokale heidendom en andere religieuze praktijken zoals de Mithraïsche mysteriën domineren tot de 4e eeuw.
Lazica, sinds 66 v.Chr. bekend als het koninkrijk Egrisi, is een voorbeeld van de complexe relatie van de regio met Rome, die begon als een vazalstaat na de Kaukasische campagnes van Rome onder Pompeius. Het koninkrijk werd geconfronteerd met uitdagingen zoals gotische invallen in 253 CE, die werden afgeslagen met Romeinse militaire steun, wat erop duidde dat het nog steeds afhankelijk was van Romeinse bescherming en invloed in de regio.