De expansie van Rome naar de Kaukasus begon aan het einde van de 2e eeuw voor Christus en richtte zich op gebieden als Anatolië en de Zwarte Zee. Tegen 65 vGT had de Romeinse Republiek het koninkrijk Pontus vernietigd, waartoe ook Colchis (het huidige West-Georgië) behoorde, en werd het opgenomen in het Romeinse rijk. Dit gebied werd later de Romeinse provincie Lazicum. Tegelijkertijd werd het koninkrijk Iberia, verder naar het oosten, een vazalstaat van Rome en genoot het een aanzienlijke onafhankelijkheid vanwege het strategische belang ervan en de voortdurende dreiging van lokale bergstammen.
Ondanks de Romeinse bezetting van grote forten langs de kust, was hun controle over de regio enigszins ontspannen. In 69 GT daagde een belangrijke opstand onder leiding van Anicetus in Pontus en Colchis het Romeinse gezag uit, maar mislukte uiteindelijk. In de daaropvolgende eeuwen werd de Zuid-Kaukasus een strijdtoneel voor Romeinse en later Byzantijnse invloed tegen de Perzische machten, voornamelijk de Parthen en vervolgens de Sassaniden , als onderdeel van de langdurige Romeins-Perzische oorlogen.
Het christendom begon zich in het begin van de 1e eeuw in de regio te verspreiden, aanzienlijk beïnvloed door figuren als Sint Andreas en Sint Simon de Zeloot. Desondanks bleven lokale heidense en mithraïsche overtuigingen wijdverspreid tot de 4e eeuw. Tijdens de 1e eeuw toonden Iberische heersers zoals Mihdrat I (58-106 CE) een gunstige houding ten opzichte van Rome, waarbij keizer Vespasianus Mtskheta in 75 CE versterkte als een teken van steun.
In de 2e eeuw versterkte Iberia onder koning Pharsman II Kveli zijn positie, bereikte volledige onafhankelijkheid van Rome en heroverde gebieden op een in verval rakend Armenië. Het koninkrijk genoot in deze periode een sterke alliantie met Rome. In de 3e eeuw verschoof de dominantie echter naar de Lazi-stam, wat leidde tot de oprichting van het koninkrijk Lazica, ook bekend als Egrisi, dat later aanzienlijke Byzantijnse en Sassanische rivaliteit ervoer, culminerend in de Lazische Oorlog (542-562 CE). .
Tegen het einde van de 3e eeuw moest Rome de Sassanische soevereiniteit erkennen over regio's als Kaukasisch Albanië en Armenië , maar tegen 300 CE herwonnen de keizers Aurelianus en Diocletianus de controle over wat nu Georgië is. Lazica kreeg autonomie en vormde uiteindelijk het onafhankelijke koninkrijk Lazica-Egrisi.
In 591 CE verdeelden Byzantium en Perzië Iberia, waarbij Tbilisi onder Perzische controle viel en Mtskheta onder Byzantijns. De wapenstilstand stortte in het begin van de 7e eeuw in, waardoor de Iberische prins Stephanoz I (circa 590-627) in 607 CE een bondgenootschap sloot met Perzië om de Iberische gebieden te herenigen. De campagnes van keizer Heraclius in 628 CE bevestigden echter de Romeinse dominantie tot de Arabische verovering in de tweede helft van de 7e eeuw. Na de slag om Sebastopolis in 692 CE en de plundering van Sebastopolis (het huidige Sukhumi) door de Arabische veroveraar Marwan II in 736 CE, nam de Romeins/Byzantijnse aanwezigheid in de regio aanzienlijk af, wat het einde markeerde van de Romeinse invloed in Georgië.