De kerstening van Iberia, het oude Georgische koninkrijk dat bekend staat als Kartli, begon in het begin van de 4e eeuw dankzij de inspanningen van Sint Nino. Koning Mirian III van Iberia verklaarde het christendom tot staatsreligie, wat leidde tot een aanzienlijke culturele en religieuze verschuiving weg van de traditionele polytheïstische en antropomorfe idolen die bekend staan als de 'Goden van Kartli'. Deze stap markeerde een van de eerste nationale adopties van het christendom, waardoor Iberia naast Armenië een van de eerste regio's werd die het geloof officieel omarmde.
De bekering had diepgaande sociale en culturele gevolgen en beïnvloedde de verbindingen van het koninkrijk met de bredere christelijke wereld, in het bijzonder het Heilige Land. Dit bleek uit de toegenomen Georgische aanwezigheid in Palestina, benadrukt door figuren als Peter de Iberiër en de ontdekking van Georgische inscripties in de Judea-woestijn en andere historische locaties.
Iberia's strategische positie tussen het Romeinse en het Sassanidische rijk maakte het tot een belangrijke speler in hun proxy-oorlogen, wat zijn diplomatieke en culturele manoeuvres beïnvloedde. Ondanks het aannemen van een religie die verband hield met het Romeinse rijk, onderhield Iberia sterke culturele banden met de Iraanse wereld, een weerspiegeling van de langdurige banden via handel, oorlogvoering en gemengde huwelijken sinds de Achaemenidische periode.
Het kersteningsproces was niet alleen een religieuze bekering, maar ook een transformatie die meerdere eeuwen duurde en bijdroeg aan het ontstaan van een aparte Georgische identiteit. Deze overgang zag de geleidelijke Georgianisering van sleutelfiguren, waaronder de monarchie, en de vervanging van buitenlandse kerkleiders door inheemse Georgiërs tegen het midden van de 6e eeuw. De Grieken , Iraniërs , Armeniërs en Syriërs bleven echter tot ver in deze periode het bestuur en de ontwikkeling van de Georgische kerk beïnvloeden.