Krimoorlog

De Krimoorlog werd uitgevochten van oktober 1853 tot februari 1856, waarin Rusland verloor van een alliantie van het Ottomaanse Rijk , Frankrijk , het Verenigd Koninkrijk en Piemonte-Sardinië. De directe oorzaak van de oorlog betrof de rechten van christelijke minderheden in Palestina (toen onderdeel van het Ottomaanse Rijk), waarbij de Fransen de rechten van rooms-katholieken promootten, en Rusland die van de oosters-orthodoxe kerk. Oorzaken op langere termijn waren onder meer het verval van het Ottomaanse Rijk, de uitbreiding van het Russische Rijk in de voorgaande Russisch-Turkse oorlogen, en de Britse en Franse voorkeur om het Ottomaanse Rijk te behouden om het machtsevenwicht in het Concert van Europa te behouden.

In juli 1853 bezetten Russische troepen de Donau-vorstendommen (nu onderdeel van Roemenië maar toen onder Ottomaanse heerschappij). In oktober 1853 verklaarden de Ottomanen, na beloften van steun van Frankrijk en Groot-Brittannië, de oorlog aan Rusland. Onder leiding van Omar Pasha voerden de Ottomanen een sterke defensieve campagne en stopten ze de Russische opmars bij Silistra (nu in Bulgarije ). Uit angst voor een Ottomaanse ineenstorting lieten de Britten en de Fransen in januari 1854 hun vloten de Zwarte Zee binnenvaren. Ze trokken in juni 1854 noordwaarts naar Varna en kwamen net op tijd aan voor de Russen om Silistra te verlaten.

De geallieerde commandanten besloten de belangrijkste marinebasis van Rusland in de Zwarte Zee, Sebastopol, op het Krim-schiereiland aan te vallen. Na uitgebreide voorbereidingen landden de geallieerde troepen in september 1854 op het schiereiland. De Russen vielen op 25 oktober in de tegenaanval in wat de Slag om Balaclava zou worden en werden afgeslagen, maar als gevolg daarvan waren de troepen van het Britse leger ernstig uitgeput. Ook een tweede Russische tegenaanval, bij Inkerman (november 1854), eindigde in een patstelling. Het front kwam terecht in de belegering van Sebastopol, wat gepaard ging met wrede omstandigheden voor de troepen aan beide kanten.

Sebastopol viel uiteindelijk na elf maanden, nadat de Fransen Fort Malakoff hadden aangevallen. Geïsoleerd en geconfronteerd met een somber vooruitzicht op een invasie door het Westen als de oorlog zou voortduren, klaagde Rusland in maart 1856 om vrede. Frankrijk en Groot-Brittannië verwelkomden de ontwikkeling vanwege de binnenlandse impopulariteit van het conflict. Het Verdrag van Parijs, ondertekend op 30 maart 1856, maakte een einde aan de oorlog. Het verbood Rusland oorlogsschepen in de Zwarte Zee te baseren. De Ottomaanse vazalstaten Walachije en Moldavië werden grotendeels onafhankelijk. Christenen in het Ottomaanse Rijk kregen een zekere mate van officiële gelijkheid, en de Orthodoxe Kerk herwon de controle over de betwiste christelijke kerken.