Op 2 augustus 1990, kort na 00.00 uur lokale tijd, viel Irak Koeweit binnen. De Koeweiti's werden onvoorbereid opgepakt. Ondanks de diplomatieke spanningen en de Iraakse opbouw aan de grens werden er geen centrale bevelen uitgevaardigd aan de Koeweitse strijdkrachten en waren ze niet alert. Een groot deel van het personeel was met verlof omdat 2 augustus zowel het islamitische equivalent van Nieuwjaar was als een van de warmste dagen van het jaar. Omdat velen met verlof waren, werden uit het beschikbare personeel enkele nieuwe bemanningen samengesteld. In totaal slaagde de Koeweitse 35e Brigade erin 36 Chieftain-tanks, een compagnie gepantserde personendragers, een andere compagnie antitankvoertuigen en een artilleriebatterij van zeven gemotoriseerde kanonnen in te zetten.
Ze werden geconfronteerd met eenheden van de Iraakse Republikeinse Garde. De 1e pantserdivisie "Hammurabi" bestond uit twee gemechaniseerde brigades en één gepantserde, terwijl de pantserdivisie van Medinah bestond uit twee gepantserde brigades en één gemechaniseerde. Deze waren uitgerust met T-72's, BMP-1's en BMP-2's, en hadden ook artillerie. Het is belangrijk op te merken dat de verschillende gevechten tegen elementen hiervan waren gericht en niet tegen de volledig ontplooide divisies; met name de 17e Brigade van de "Hammurabi", onder bevel van brigadegeneraal Ra'ad Hamdani, en de 14e Brigade en de 10e Gepantserde Brigade van de Medina. Een andere uitdaging vloeide voort uit het feit dat noch Hamdani, noch zijn troepen enige vijandschap jegens de Koeweiti's koesterden en daarom van plan waren het aantal slachtoffers, militair en civiel, tot een minimum te beperken. Volgens zijn plan zou er geen sprake zijn van voorafgaande beschietingen of ‘beschermend (artillerie)vuur’. Hamdani ging zelfs zo ver dat hij van zijn tanks eiste dat ze alleen hoog-explosieve granaten afvuurden, in plaats van SABOT (Armour Piercing), in een poging om ‘de mensen bang te maken’. de inzittenden, maar vernietig het voertuig niet.”2.
Het Koeweitse 7e bataljon was de eerste die ergens na 06.45 uur de Irakezen aanviel, waarbij hij op korte afstand op de Chieftains schoot (1 km tot 1,5 km) en de colonne tot stilstand bracht. De Iraakse reactie was traag en ineffectief. Iraakse eenheden bleven ter plaatse arriveren, kennelijk onbewust van de situatie, waardoor de Koeweiti's infanterie konden aanvallen die nog in vrachtwagens zat en zelfs een SPG konden vernietigen die nog op de transporttrailer stond. Uit Iraakse rapporten blijkt dat een groot deel van de 17e Brigade geen noemenswaardige vertraging had opgelopen en doorging met zijn opmars naar zijn doel in Koeweit-Stad.
Om 11.00 uur naderden elementen van de Medinah Armored Division van de Iraakse Republikeinse Garde langs Highway 70 vanuit het westen, in de richting van het kamp van de 35e Brigade. Opnieuw werden ze in colonne ingezet en reden feitelijk langs de Koeweitse artillerie en tussen het 7e en 8e Bataljon, voordat de Koeweitse tanks het vuur openden. Met zware verliezen trokken de Irakezen zich terug naar het westen. Nadat de Medinah zich hadden gehergroepeerd en ingezet, waren ze in staat de Koeweiti's, die bijna geen munitie meer hadden en het gevaar liepen omsingeld te worden, te dwingen zich naar het zuiden terug te trekken. De Koeweiti's bereikten om 16.30 uur de Saoedische grens en brachten de nacht door aan de Koeweitse kant voordat ze de volgende ochtend overstaken.