ກະສັດ​ມັງ​ກອນ​ຜູ້​ທີ 25 ຂອງ​ເມືອງ​ງອຍ​ຈ່າງ (​ໃນ​ປະຈຸ​ບັນ​ມີ​ຊື່​ວ່າ​ຊຽງ​ແສນ), ​ໄດ້​ກາຍ​ເປັນ​ຕົວ​ເລກ​ທີ່​ສຳຄັນ​ໃນ​ການ​ໂຮມ​ປະ​ເທດ​ໄທ​ຕ່າງໆ​ໃນ​ພາກ​ພື້ນ​ລ້ານ​ນາ.ຫຼັງ​ຈາກ​ໄດ້​ຮັບ​ການ​ສືບ​ທອດ​ບັນ​ລັງ​ໃນ​ປີ 1259​, ລາວ​ໄດ້​ຮັບ​ຮູ້​ຄວາມ​ແຕກ​ແຍກ​ແລະ​ຄວາມ​ອ່ອນ​ແອ​ຂອງ​ລັດ​ໄຕ​.​ເພື່ອ​ເສີມ​ສ້າງ​ອານາຈັກ​ຂອງ​ຕົນ, ມັງ​ກອນ​ໄດ້​ຍຶດ​ເອົາ​ເຂດ​ບ້ານ​ໃກ້​ເຮືອນ​ຄຽງ​ຫຼາຍ​ແຫ່ງ, ລວມທັງ​ເມືອງ​ລາຍ, ຊຽງ​ຄຳ, ​ແລະ ຊຽງ​ຂວາງ.ພຣະອົງຍັງໄດ້ສ້າງຕັ້ງພັນທະມິດກັບອານາຈັກໃກ້ຄຽງເຊັ່ນ: ອານາຈັກພະຍາ.ປີ 1262, ມັງ​ກອນ​ໄດ້​ຍົກ​ຍ້າຍ​ນະ​ຄອນ​ຂອງ​ຕົນ​ຈາກ​ຫງວນ​ຢາງ​ໄປ​ເປັນ​ນະ​ຄອນ​ຊຽງ​ໄຮ​ທີ່​ສ້າງ​ຕັ້ງ​ຂຶ້ນ​ໃຫມ່​, ເຊິ່ງ​ພຣະ​ອົງ​ໄດ້​ຕັ້ງ​ຊື່​ຕາມ​ຕົວ​ຕົນ​.^[5] ຄໍາວ່າ 'ຊຽງ' ຫມາຍຄວາມວ່າ 'ເມືອງ' ​​ໃນພາສາໄທ, ດັ່ງນັ້ນ Chiang Rai ຫມາຍຄວາມວ່າ 'ເມືອງຂອງ (Mang) Rai'.ພຣະອົງໄດ້ສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍອອກໄປທາງໃຕ້ ແລະໄດ້ເຂົ້າຍຶດຄອງອານາຈັກມອນຂອງ Hariphunchai (ປະຈຸບັນແມ່ນ Lamphun) ໃນປີ 1281. ໃນໄລຍະປີ, Mangrai ໄດ້ປ່ຽນນະຄອນຫຼວງຂອງຕົນຫຼາຍຄັ້ງຍ້ອນເຫດຜົນຕ່າງໆເຊັ່ນ: ນ້ໍາຖ້ວມ.ໃນທີ່ສຸດລາວໄດ້ຕັ້ງຖິ່ນຖານຢູ່ທີ່ຊຽງໃຫມ່ໃນປີ 1292.ໃນໄລຍະການປົກຄອງຂອງລາວ, Mangrai ມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການຊຸກຍູ້ສັນຕິພາບລະຫວ່າງຜູ້ນໍາໃນພາກພື້ນ.ໃນປີ 1287 ພະອົງໄດ້ໄກ່ເກ່ຍຄວາມຂັດແຍ້ງລະຫວ່າງກະສັດງຳເມືອງຂອງພະຍາກັບກະສັດຣາມຄຳເຮັງຂອງສຸໂຂໄທ, ເຮັດໃຫ້ເກີດມີຂໍ້ຕົກລົງມິດຕະພາບອັນມີອຳນາດລະຫວ່າງສາມເຈົ້າຄອງ.^[5] ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງລາວບໍ່ໄດ້ຢຸດຢູ່ທີ່ນັ້ນ.ມັງ​ກອນ​ໄດ້​ຮຽນ​ຮູ້​ກ່ຽວ​ກັບ​ຄວາມ​ຮັ່ງ​ມີ​ຂອງ​ອາ​ນາ​ຈັກ​ມອນ​ຂອງ Haripunchai ຈາກ​ການ​ຢ້ຽມ​ຢາມ​ແມ່​ຄ້າ.ເຖິງວ່າຈະມີຄໍາແນະນໍາຕໍ່ຕ້ານມັນ, ລາວວາງແຜນທີ່ຈະເອົາຊະນະມັນ.ແທນ​ທີ່​ຈະ​ມີ​ການ​ສູ້​ຮົບ​ໂດຍ​ກົງ, ລາວ​ໄດ້​ສົ່ງ​ແມ່​ຄ້າ​ຊື່ Ai Fa ເຂົ້າ​ໄປ​ແຊກ​ຊຶມ​ເຂົ້າ​ໃນ​ອາ​ນາ​ຈັກ.Ai Fa ໄດ້​ຂຶ້ນ​ສູ່​ຕໍາ​ແຫນ່ງ​ຂອງ​ອໍາ​ນາດ​ແລະ​ເຮັດ​ໃຫ້​ອາ​ນາ​ຈັກ​ບໍ່​ຫມັ້ນ​ຄົງ​ຈາກ​ພາຍ​ໃນ​.ຮອດປີ 1291, ມັງງະໄຣໄດ້ເຂົ້າຍຶດເອົາເມືອງຮາລິປຸນໄຊຢ່າງສຳເລັດຜົນ, ເຮັດໃຫ້ກະສັດອົງສຸດທ້າຍຄື ເຢ້ບາ ໄດ້ຫລົບໜີໄປຢູ່ເມືອງລຳປາງ.^[5]