​ໃນ​ໄລຍະ​ຫລັງ​ປີ 1975, ​ເຫັນ​ໄດ້​ຢ່າງ​ທັນ​ການ​ວ່າ​ປະສິດທິ​ຜົນ​ຂອງ​ນະ​ໂຍບາຍ​ຂອງ​ພັກ​ກອມ​ມູນິດ​ບໍ່​ຈຳ​ເປັນ​ຕ້ອງ​ຜັນ​ຂະຫຍາຍ​ແຜນການ​ສ້າງສາ​ປະ​ເທດ​ຊາດ​ໃນ​ໄລຍະ​ສັນຕິພາບ​ຂອງ​ພັກ.ດ້ວຍ​ການ​ເປັນ​ເອກະ​ພາບ​ທາງ​ດ້ານ​ການ​ເມືອງ​ເໜືອ ​ແລະ ພາກ​ໃຕ້, CPV ຍັງ​ຕ້ອງ​ເຊື່ອມ​ໂຍງ​ເຂົ້າກັນ​ໃນ​ດ້ານ​ສັງຄົມ ​ແລະ ​ເສດຖະກິດ.​ໃນ​ວຽກ​ງານ​ນີ້, ຜູ້​ວາງ​ນະ​ໂຍບາຍ CPV ​ໄດ້​ປະ​ເຊີນ​ໜ້າ​ກັບ​ການ​ຕໍ່ຕ້ານ​ຂອງ​ພາກ​ໃຕ້​ທີ່​ມີ​ການ​ຫັນປ່ຽນ​ແບບ​ກອມ​ມູນິດ, ​ແລະ ຄວາມ​ບໍ່​ລົງ​ລອຍ​ກັນ​ແບບ​ດັ້ງ​ເດີມ​ທີ່​ເກີດ​ຈາກ​ຄວາມ​ແຕກ​ຕ່າງ​ດ້ານ​ວັດທະນະທຳ ​ແລະ ປະຫວັດສາດ​ລະຫວ່າງ​ພາກ​ເໜືອ ​ແລະ ພາກ​ໃຕ້.ພາຍຫຼັງສົງຄາມ, ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງ ເລ ດິ່ງຢຸງ, ບໍ່ມີການປະຫານຊີວິດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຂອງຊາວຫວຽດນາມໃຕ້ທີ່ໄດ້ຮ່ວມມືກັບສະຫະລັດ ຫຼື ລັດຖະບານ ໄຊງ່ອນ, ເຮັດໃຫ້ຄວາມຢ້ານກົວຂອງຝ່າຍຕາເວັນຕົກສັບສົນ.^[217] ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ເຖິງ 300,000 ຄົນຫວຽດນາມໃຕ້ໄດ້ຖືກສົ່ງໄປສູນການສຶກສາຄືນໃຫມ່, ບ່ອນທີ່ຫຼາຍຄົນໄດ້ອົດທົນກັບການທໍລະມານ, ຄວາມອຶດຫິວ, ແລະພະຍາດໃນຂະນະທີ່ຖືກບັງຄັບໃຫ້ເຮັດວຽກຫນັກ.^[218] ໂຄງການເຂດເສດຖະກິດໃໝ່ໄດ້ຖືກປະຕິບັດໂດຍລັດຖະບານຄອມມູນິດຫວຽດນາມ ພາຍຫຼັງການລົ້ມລະລາຍຂອງ Saigon.​ໃນ​ລະຫວ່າງ​ປີ 1975-1980, ມີ​ຊາວ​ພາກ​ເໜືອ​ກວ່າ 1 ລ້ານ​ຄົນ​ໄດ້​ອົບ​ພະຍົບ​ໄປ​ຢູ່​ພາກ​ໃຕ້ ​ແລະ ພາກ​ກາງ​ໃນ​ເມື່ອ​ກ່ອນ​ແມ່ນ​ສາທາລະນະ​ລັດ ຫວຽດນາມ.​ໃນ​ນັ້ນ, ​ໂຄງການ​ນີ້, ​ໄດ້​ຍົກຍ້າຍ​ປະຊາຊົນ​ປະມານ 750,000 ຄົນ​ໄປ​ຍັງ​ຊາວ​ພາກ​ໃຕ້​ປະມານ 1 ລ້ານ​ຄົນ​ຈາກ​ບ້ານ​ເຮືອນ​ຂອງ​ເຂົາ​ເຈົ້າ ​ແລະ ​ໄດ້​ບັງຄັບ​ໃຫ້​ເຂົາ​ເຈົ້າ​ຍົກຍ້າຍ​ໄປ​ຢູ່​ເຂດ​ພູດ​ອຍ​ປ່າ​ທີ່​ບໍ່​ມີ​ຄົນ​ຢູ່​ອາ​ໄສ.^[219]