Шығыс Германия

1949 жылы Кеңес аймағының батыс жартысы Социалистік Бірлік партиясының бақылауындағы «Неміс Демократиялық Республикасы» – «ДДР» болды.1950 жылдарға дейін екі елдің де айтарлықтай армиясы болған жоқ, бірақ Шығыс Германия Стасиді қоғамның барлық саласына еніп кеткен қуатты құпия полицияға айналдырды.Шығыс Германия өзінің оккупация күштері және Варшава келісімі арқылы Кеңес Одағының саяси және әскери бақылауындағы Шығыс блок мемлекеті болды.Саяси билікті коммунистік бақылайтын Социалистік Бірлік партиясының (СЕД) жетекші мүшелері (Саяси бюро) ғана жүзеге асырды.Кеңестік үлгідегі командалық экономика құрылды;кейінірек ГДР ең озық Комекон мемлекетіне айналды.Шығыс Германияның үгіт-насихаты ГДР-дің әлеуметтік бағдарламаларының артықшылықтарына және Батыс Германияның басып кіру қаупіне негізделген болса да, оның көптеген азаматтары Батыстан саяси бостандықтар мен экономикалық өркендеуді іздеді.Экономика орталықтандырылған жоспарлы және мемлекеттік болды.Тұрғын үй, негізгі тауарлар мен қызметтердің бағасы сұраныс пен ұсыныс арқылы көтеріліп, құлдыраудан гөрі орталық мемлекеттік жоспарлаушылар тарапынан қатты субсидияланды және белгіленді.ГДР Кеңестерге айтарлықтай соғыс өтемақысын төлеуге мәжбүр болғанымен, ол Шығыс блоктағы ең табысты экономика болды.Батысқа эмиграция маңызды проблема болды, өйткені эмигранттардың көпшілігі жақсы білімді жастар болды;мұндай эмиграция мемлекетті экономикалық жағынан әлсіретіп жіберді.Бұған жауап ретінде үкімет өзінің ішкі Германия шекарасын нығайтты және 1961 жылы Берлин қабырғасын тұрғызды. Қашуға әрекеттенген көптеген адамдар шекарашылар немесе миналар сияқты бұлби тұзақтарынан қаза тапты.Ұсталғандар қашуға әрекеттенгені үшін ұзақ уақыт түрмеде отырды.Вальтер Ульбрихт (1893–1973) 1950 жылдан 1971 жылға дейін партия бастығы болды. 1933 жылы Ульбрихт Мәскеуге қашып кетті, онда ол Сталинге адал Коминтерн агенті қызметін атқарды.Екінші дүниежүзілік соғыс аяқталып жатқанда, Сталин оған Коммунистік партиядағы барлық билікті орталықтандыратын соғыстан кейінгі неміс жүйесін жобалау жұмысын тапсырды.Ульбрихт 1949 жылы премьер-министрдің орынбасары және 1950 жылы Социалистік бірлік (Коммунистік) партиясының хатшысы (бас атқарушы) болды. Ульбрихт 1971 жылы биліктен айырылды, бірақ номиналды мемлекет басшысы ретінде сақталды.Ол 1969–70 жылдардағы экономиканың нашарлауы, 1953 жылы орын алған тағы бір халық көтерілісінен қорқу және Ульбрихттің Батысқа қатысты саясатының күшеюінен туындаған Мәскеу мен Берлин арасындағы наразылық сияқты өсіп келе жатқан ұлттық дағдарыстарды шеше алмағандықтан ауыстырылды.Эрих Хонеккерге (1971 жылдан 1989 жылға дейін Бас хатшы) ауысу Саяси Бюроның пролетариаттың наразылығына көбірек назар аударуға бағытталған ұлттық саясат пен күш-жігердің бағытын өзгертуге әкелді.Хонеккердің жоспарлары сәтті болмады, алайда Шығыс Германия тұрғындарының арасында келіспеушілік күшейе түсті.1989 жылы социалистік режим 40 жылдан кейін оның барлық жерде жасырын полициясы Стасиге қарамастан құлады.Оның ыдырауының негізгі себептеріне ауыр экономикалық проблемалар мен Батысқа эмиграцияның күшеюі жатады.